در این سالی که گذشت، ارتباطم با تمام دوستانم به طرح های مختلف قطع شد، البته هر از گاهی بین این که به نفع ام شد و یا زیاده روی بود تردید دارم، هرچه بود باعث شد به خیلی از نگرش های که دیگران کم اهمیت می دونند، علاقه مند شم.

فکر می کنم همه ما انسان ها یک سنگ بزرگ داریم که یک روزی به سرمان قراره بخورد شاید در 14 سالگی شاید 27 سالگی شاید 56 سالگی و شاید اگر تناسخی وجود داشت در زندگی های بعدی تا آن را تجربه کنیم تا ازش آگاه بشیم.

موهبت این سنگ بزرگ این است، که به این نتیجه برسیم، من و دیگران یکی هستیم، چیزی که برای خودم نمی خوام برای دیگران هم نخوام، بعد از قبول کردن این موضوع و انجام دادنش صاحب آرامش فوق العاده ای می شیم. یکم شعارگونست باید تجربه کرد.