اولش ممکنه سخت باشه اما با تمرین هر عملی آسان تر می شه، خیلی وقت ها ما باید فقط مشاهده گر باشیم، بدون بروز احساسات، هیجانات، عکس العمل های لحظه ای.

اگر یک نفر شرح تجربه دزدی رو به تو داد لازم نیست، تو برای دوستانت این داستان رو بگی، یا اگر در طول روز یک اتفاق اعصاب خوردکنی برای تو افتاد لازم نیست به کسی بگی.

اگر در تاکسی نشستی و راننده محترم از قیمت ها شاکی بود، صرفا نباید تو همراهی کنی و تایید کنی، اگر برای دوستت خواستگار امد و اول از همه به تو خبر نداد لازم نیست از دستش ناراحت بشی و بهش تیکه بندازی. اگر در هنگام رانندگی در ترافیک ماشین پشت سری مدام چراغ داد نباید خشمگین بشی. اگر در یک گروه درسی کسی موافق نظر شما نبود یا ازت غلط املایی گرفت لازم نیست دنبال بهونه باشی که بعدا از خجالتش در بیایی.

اصطلاحا در خیلی از مواقع ما باید مشاهده گر باشیم تا ذهن آرامی داشته باشیم.